Acımsı Yürekler Hüseyin Sert

                                                                        Alzheimer hastası olan ANNEME
Bölük pörçük
Eski evin köy hatıraları
Bükülmüş iki büklüm
Titreyen ellerin ağıza götürdüğü kaşığın utancıyla
Sessizce çınlarken bomboş ev
Kocakarı soğukları insanın iliklerine kadar işlerken
Sokak köpeğinin gözünden düşerken donan bir damla
İnsanlık kalorifer peteklerinde saklanırken
Televizyonun gölgeli ışığında yansımaları
Çalmayan  telefonlar firar etmiş
Yankılar sığınak olmuş
Zamanın ötesinden
Filmin içinden düşüyordu çocukluğunun neşesi
İçinde küçük mutlu anlar
Kar savurup vurup erirken cama
Buzlanan camların yankısındaki kuzinenin ateşi
Eski sokağın küçücük sımsıcak
Günlerine gitmek istiyordu
Beklenen yalnızlık hikâyesindeki son
Sahte seslerle dolu zil sesleri yerine
Yakılmış anıların ateşi inmişti yüreğine
Elinde bir avuç kül
Savurup gönlündekini
Mutlu bir film şeridi döküldü yıldız tozlarından
İnci tanelerini düşürdü yanağından
Yürüteciyle odasına doğru yürüdü yavaşça

HÜSEYİN SERT