Yazı Dükkanı Dergisi Yazı Dükkanı resmi sitesidir.
Canım babam
Cumhuriyet öğretmenim.
Senin kızın olmaktan hep onur duydum ruhun şad olsun… saygı, minnet ve duayla.
◇◇◇
BABAM VE ANILAR
Küçük bir çocukken, öğretmenler kooperatifinden aldığımız yemeklik yağ tenekesini, dört parmağımın zor kavradığı kulpundan tutarak, evimize taşırdım…
Çok uzak değildi evimiz ama yine de 15 dakika da gelinen bir yoldu. El değiştirerek eve çok zor ulaştırırdım. Babam alır “haydi kızım güçlü olmalısın yaşam güç gerektiriyor emek gerektiriyor. Akşam gelirken sana sürprizim olacak” derdi. Tutuştururdu elime…
Bir köşede saklanıp beni izlerdi. Ben görmüyorum sanarak. Daha bir azimle taşırdım. Babamın aciz olmayan her zorluğa kafa tutan güçlü kızı olmalıydım…
Ellerimi değiştirerek, eve ulaştırırdım. Zafer kazanmış bir insanın duruşu olurdu yüzümde, başarının onuru olurdu…
Annem alır giderdi mutfağa “sağol yavrum” deseydi iyiydi…
Düşünemezdi işte…
Ellerim bir süre çok acırdı sonra geçerdi. Öyle mızıldanıp ağlamazdım. Acizlik sayılırdı. Babamın sevgi ve şefkati yeterdi. Severek yardımlaşırdık sevgiyle paylaşırdık. Emek ve çabanın değerini bilirdi. Çok sevecen çok içten takdir ederdi…
Akşam elinde bir çocuk öyküsü ile gelir, hediye ederdi. Okumayı en sevdiğimden hem de. Ya da mizah dergisi çizgi roman almış olurdu.Tüm yorgunluğum geçerdi. Başkalarının dediği gibi onları okuyunca şımarmazdık. Kahkahanın da yeri belliydi gözyaşlarının da…
Sorumluluk almayı her zorlukta mücadele etmeyi böyle öğrendim.
Gücümün yettiği her zorluğa hiç hesap kitap yapmadan “ben varım yaparım” diye koşardım…
Paylaşmak güzeldi maddi manevi zenginliğimiz bize yeterdi. Böyle öğrenmiştim. Yıllar sonra hep istenen olduğumu fark edinceye kadar yaşam hep böyleydi. Ne garipti “sen neden hiç istemiyorsun” diyen yoktu…kendime ve zorluklarıma yine kendim koşturuyordum. Bu artık benim yaşam şeklime dönüşmüştü.
Bu eğitimle büyümek hiç pişman etmedi beni. Kimseye verilecek hesabım olmadı. Zamanla gücüm tükendikçe, hayır demeyi öğrendim. Değer verenlerle, vermeyip çıkar sağlayanların ayrımını tanıdım…
Demem o ki, ben babama hep sevgi minnet duydum. Biz babamla maddiyatı değil diz dize sevgiyi şefkati dertleşmeyi paylaştık. Bir kitabı okuyup yorumlamayı, bulmacayı çözerken süre tutup yarışmalar yapmayı paylaştık.
Coşkuyla “ben kazandım ben Hanifi Öğretmenim kabul et ben daha hızlıyım” dediğimde, çok güzel gülerdi babam. “Tamam teslim oluyorum benim deli kızım sen bu bulmaca çözme işini kavramışsın” derdi…
O anda bu takdir ben de dünyayı kucaklamış gibi duygular oluştururdu. Can babam hiç kompleks yapmazdı. Aslında ne kadar büyüsekte özgüvenimiz çok güçlü olsun isterdi. Saygındı babam şiddetle değil, duruşuyla kazanırdı bu değeri…
Konuştuğu her şey bilgi tecrübe yüklü olurdu. Yapınn! demezdi yapmalısınız derdi. Yapılanın güzelliğini ve değerini öyle güzel ifade ederdi ki, akıllı olana yaşam dersi olurdu…
Baba evimize eşimizle çocuklarımızla aniden gitsek bile, hemen gömleğini giyer kravatını takar öyle gelirdi yanımıza. Her gün traşlı limon kolonyası kokuluydu babam. Tütün kolonyasını hiç sevemedi moda olan yıllardı.
Elli yaşında veda ettiği Bafra sigarasını mı çağrıştırırdı bilemezdim…
Boş konuşmazdı bilgi yüklü ve espriliydi. Esprilerini bile anlamak için orantısız zekâ düzeyi gerekiyordu…
İnsan ayrımı asla yapmazdı. Ama cehaleti sevmezdi. Çağının bilgi zenginiydi. Yıllarca öğretmenlik yaptığı köylerden oğluna kirve yaptığı, alevi Cumali amcayı ve ailesini çok severdi.
Biz insanları hiç ayırmamayı babamdan öğrendik. Ermeni komşularımızla da bayramlarımızı paylaştık. Kızıl yumurta hediyelerini annem kızsa da, babamın “bunlar gelenek yavrum kimsenin inancına ibadetine zarar vermez. Ama bize saygılı olmayı öğretir” diyerek yorumlardı. Biz de tokuşturarak neşeyle yerdik, farklılığı kızıl renkleri olan yumurtaları ve paskalya çöreklerini…
Her gün yüreğimdesin babam. Özlemle rahmetle.
Tülay Demir
tülaydan@
Yazarımızın Öğretmenler Günü yazısını okumak için tıklayınız.
1958 Elazığ doğumlu. Ticaret lisesi mezunu. Bir resmi kurumda memuriyet sonrası çocuklarını büyütmek için işinden ayrıldı. Köy Enstitüsü mezunu öğretmen babasından aldığı eğitimle kitap ve bilgi zenginliğini hep korudu.
Yaşamında bilgi hep var oldu.Üniversite mezunu iki çocuğu, 4 torunu var. Torunlar büyüyünce, öykü ve şiirsel metin denemeleri yazıyor.
Realist yapıya ve düşünce gücüne inanmaktadır.
- Kader Tülay Demir - 25 Şubat 2023
- Bir Muz Öyküsü Tülay Demir - 5 Şubat 2023
- Tanıyın Bizi Tülay Demir - 10 Aralık 2022
Sevgili arkadaşım ne güzel ortak duygularımızı anlatmışsınız.ilginize teşekkür ederim. Sevgilerimle.
Babalar kız çocuklarının ilk sevdiği,en sevdiği,çok güvendiği erkeklerden.Bir kızı karşılıksız,çıkarsız,hatasıyla,sevabına,eksigiyle yanışıyla sadece babası sever.Sadece babası kendi canını korur gibi korur.Sadece babası her pıtırcığı yemeği beğenir.Yasayan ya da hiçliğe geçermiş tüm babalarımızın anısına saygı ve hürmetle.Babalar günü kutlu olsun.