Biz Bize – Yazı: Cafer Keskin

En büyük devrim her şeye rağmen yaşamaktı. (A. Kohen)

Yaşam, kimileri için ucuz ekmek kuyruğunda sıra beklemektir. Kimileri için akşamın ayazında ya da güneşin altında pazar yerinde artık toplayıp yine de -şükredebilmektir- hayata ve her şeye. Kimileri için hastane önlerinde beklerken, banklara uzanıp geceyi geçirmektir yakınından haber alabilmek için. Kimileri için ise tarlasında, serasında ürününü heba etmek ya da bankaya borcundan ötürü traktörünün haczedilmesidir. İşsiz kalıp evine çoluğuna çocuğuna ekmek bile götürememektir, kahrolası hayatta. Üniversite bitirip atanmayı beklerken beklemeye alışmaktır (!) Çocuğuna bayramlık alamamaktır kimileri için de, soğan ekmektir eğer yoksa kuru fasulyesi.

Ya da dağ başında, koyun kuzu otlatmaktır. Dünyadan habersiz oldukları sanıldığı için birçok şehirli imrenir onlara yine de. Kim demez ki hayat zor bunlar için, zorluğuna kim ne diyebilir ki? Ama onurlu ve fedakârdırlar. Boynu bükük, çaresiz ama yüreklerindeki sevgi ateşinde hep közlenen sadece kendini yakan onlardır. Kadersizlikleri için, kader uğruna…

Ve fotoğraf bizi bize anlatır.

Ya diğerleri? Yaşam onlar için para pul, aşk, deniz, yat ve daha çokları… Bazen de yetmiyor onlara. Gariplere!!

Kar tanelerinde boğuldular
bizimkiler.

Oysa kimileri beklerken, yağışı, beyaz örtüyü büyük özlemle..
Uludağ’ın eteklerinde kayabilmek için kar tanelerinde.
Kimileri ise bilerek zorlu yolculuğa çıkarlar.
Hani bizimkiler var ya,
beyazın duruluğunu en iyi onlar bilir de.
Yine de yenilirler, beyazın zorluğuna, kadimsizliğine, çaresizliğine.
Çıkarlar bazen beyaz örtü arasında son yolculuklarına.
Ve biz hep ağlarız,
beyaz gülücükler arasında
hallerine,
HALLERİMİZE..