Kadınım Ben Sevda Tüyben

Çizen: Sefer Selvi

Ey erkil düzende erkek denilen cinsiyet!

Olduramadığında öldürdüğün kadınım ben!

Katilini ödüllendirip, hayatının bedelini üç kuruşluk takım elbiseye peşkeş çektiğin kadın!

Yüreğinin gücüne baş etmeye güç yetiremediğinde, yumruğunun gücüne güvenip vurduğun, dövdüğün, küfrettiğin, aşağıladığın, tecavüz ettiğin, eziyet ettiğin İNSANIM ben, yani KADIN!

Galatasaray Meydanı’nda, cezaevleri önünde coplayıp, yerlerde sürüklediğin, yol ortasında vurup günlerce kimseyi yaklaştırmadan kurda kuşa yem ettiğin, yavrusunun parçalarını eteğine toplattığın, derin dondurucuda saklattığın, üç kuruş için yolunu gözlediği yavrusunun kan ve barut kokan gömleğini koynunda çürüttüğün, iktidar savaşların uğruna bayrağa sarılı ateşi yüreğine attığın, çaresiz bırakıp yavruları görmesin diye arka odalarda intihar ettirdiğin, yani Cumartesiyim, yani Taybet’im, yani Emine’yim, yani ANNEYİM! Yani kadınım ben KADIN!

Gerek sözünle onurunu kırdığın, gerek tekmelerinle ağzını, burnunu, dişlerini, kaburgalarını kırdığın, sonra kalkıp kırılan parçalarından yeni bir insan yapmaya çalıştığın, kırıklarının izlerini gördüğünde bozuk dediğin, defolu dediğin, beğenmediğin, terk ettiğin kadınım ben!

Namus dediğin kisveyi kimliğindeki cinsiyetine, saçına, başındaki örtüsüne, eteğine, dudağındaki rujuna, tırnağındaki kırmızı ojeye işlediğin İNSANIM ben!

Dizlerinden tahrik olup kapkara paçavralara sardığın, öğrenme hakkını elinden alıp, cahil bırakarak itaatkâr köleler yarattığın. Konuşturmadığın, konuştuğunda duymadığın, duyduğunda şiddete maruz bıraktığın insanım ben, yani KADIN!

Sen ki; günahlarının adına erkeklik dedin, şeref dedin, onur dedin (!) Elimin kiridir dediğine ölümüne fermandır dedin. Hakkımdır diyerek ruhundaki kiri kanımla temizlemeye çalıştığın insanım ben, yani KADIN!

Çalıştırıp parasına göz diktiğin, emeğinin karşılığında maaşını eksik verdiğin, vücudunu tezgahta et gibi görüp sermaye yaptığın, sahip olamadığında yüzünü, gözünü, bileklerini kestiğin. Gökyüzünü dünyasına dar ettiğin. Bedeninin, hayatının mülkiyet hakkını kendisinden esirgediğin işte o İNSAN benim, yani KADINIM ben!

SÖZE GELİNCE ÇOK AMA ÇOOOK SEVDİĞİN KADIN!

Dünya’yı karnımda taşıdım kollarına verdim; evlât dedin, soyunu yücelttin.
Dünya’yı sırtımda taşıdım önüne
serdim; hayat dedin, gününü gün ettin!
Sonra dönüp gözlerimin içine bakaa baka “ne işe yararsın ki zaten, KADINSIN sen” dedin!

Evet ben ölümlüyüm ve evet ölmek için doğdum.

Ama evet, ben asla ne sana köle olmak için, ne de senin tarafından ÖLDÜRÜLMEK İÇİN DOĞMADIM, işte bunu hiç mi hiç bilmedin!

Ey erkil düzende erkek denilen cinsiyet;
Taptığın Tanrı’nın hor gördüğüyüm ben, yani kadınım, ben İNSANIM!

SEVDA ÖZDEN TÜYBEN