Yazı Dükkanı Dergisi Yazı Dükkanı resmi sitesidir.
Sessiz ve ıssız bir sokak kasveti ile yürek gömülmüştür geceye…
Yalnızlık…
Acımasız, adaletsiz, zalim, sinsi… Beynimin bir köşesinde öfke… Bir köşesinde tat ve tutkudur…
İçimizde bir yerlerde, derinlerde bir kendilerimiz vardır. Bizim karanlığımıza ve hüznümüze pusuya yatmış, diğer iyi huylu kendilerimizden ayırmaya çalışır. Sohbetimizi engeller. Çelişkiye ve yılgınlığa düşürürler.
Bu derinlerde olan yaramaz kendilerimiz ara sıra üstümüze üstümüze gelir. Beynimizde sadece isyan ve derin bir öfke vardır. Öfke duyguları benliğimizle oynaşır… Kimimiz fark eder onların pusularını püskürtürler. Kimimiz de bu pusuya düşer… Benliğimizi ve duygularımızı pusudaki kendilerimiz yönetir. Artık biz, biz değilizdir…
Bu kendilerimizden en önemli olanın adı EGO dur…
Ya egomuzla yalnızlığımızı besleyip acı çekeceğiz. Ya da içimizde bizi besleyecek, konuşacak, sevginiz ve sabrınızı besleyecek diğer iyi huylu kendilerimizi seçeceğiz.
Bu pusuya düştüğümüzde…
Bir an geçmişimiz, bir an geleceğimiz gelir gözler önüne. Tüm anılar, yaşanmışlıklar filim şeridi gibi geçer durur. Yitirdiklerimizi de düşünürüz, kazandıklarımızı da…
Daha önemlisi…
Sahip olduğumuz, sevdiğimiz değerler bir bir gelir gözümüzün önüne. Sorumluluğumuz kabarır. Sevildiğimiz, sevdiklerimiz, umutlarımız gün ışığı gibi aniden belirir benliğimizde…
İyi huylu olan kendilerimiz; insanlığımız, sevgimiz, vicdanımız derinlerden seslenir. ”Yalnızsın şu an, ama hiç bir zaman tek başına değilsin” derler. Sabır yetişir yüreğimize girer. Hüznümüzü dağıtır. Bizi serin, sakin bir havadaki esintiye dönüştürür. Bir anlık oluşan yalnızlık öfkemizi içimizdeki pusudan alır. Yerine sevgiyi koyar.
İşte biz, böyle biz oluruz… Sevgimiz derinleşir… Bağlılığımız artar… Ilık ılık sarar vücudumuzun dört bir yanını…
Yaşamımızın gereğiydi bu. Andı bu. İçimize çektiğimiz nefesti. Anlarda isyan, anlarda öfke, anlarda özlem, anlarda acı, anlarda mutluluk, anlarda sevgi vardır.
Bu anki anda… Huzur ve alınması gereken bir ders vardır. İçimizdeki kötü huylu olan kendilerimizi böyle yeneriz. Bir kez daha hazırızdır oluşacak öfkeyi göğüslemeye…
Tüm bu yaşadıklarımızı bir kenara itip, gerektiği yerde savaşa korkusuzca, insan gibi yaşamaya soyunmuş oluruz.
İnsan mücadele etmeli. Hem de öyle böyle değil. Hiç durmadan mücadele etmeli. İçindeki kötü kendileriyle nefes almadan, nefsiyle, öfkesiyle, kötülükle, cahillikle, kötü alışkanlıklarıyla bıkmadan usanmadan durmadan mücadele etmeli. Bahaneleriyle, tembelliğiyle, kıskançlığı, nefret duygusuyla, egosuyla, kibir duygusuyla mücadele etmeli.
Yenmeli bütün kötü duygularını ve alışkanlıklarını. İnsan olma savaşı vermeli. Yeri geldiğinde dili ile savaşmalı, yazı ile savaşmalı, yeri geldiğinde aceleciliğiyle mücadele edip sakinleşmeli. Sevgisizliği, gaddarlığı, merhametsizliği, güvensizliği üzerinden atmalı. İnsanın insan ile savaşmaması, barış için mücadele etmeli. Bu savaşta silahımız barış, sevgi, merhamet, samimiyet ve bilgi gibi değerler olmalı.
Bir de bu yaman uğraşta kalkanları olmalı. İnsan olma hedefi, amaçları, hayalleri, umutları gibi, yani onur savaşı vermeli. Değer bu savaşı vermeye, değer bu uğraşa…
Bilmemiz gerek…
Korkunun karşısında cesaret, yalnızlığın karşısında sevgi ve sabır vardır. İyi huylu kendilerimiz aslında o kadar çok ki, onları kullanmayı öğrenmek gerek ve…
Karanlığın karşısında ise, şafak vardır…
Umutla sarılırız yaşamın dallarına sıkı sıkıya bağlanırız yaşama… Bu sancılı geceden sonra, sabah düşleri sarar bizi sıcacık. Verimli bir toprağa tohum eker gibi…
Aydınlık bize karanlık dışarı… Umut bize, karamsarlık dışarı… Sevgi bize, nefret dışarı… Ayağa kalkmak ve yeni doğmuş güneş ışığı bize…
1.6.1957 Tarsus Doğumluyum. Adana Eğitim Enstitüsü FKB bölümü mezunuyum… Evli… İki Oğul Babasıyım…
Doğduğum günden biraz daha geriye gidiyorum. Bir kaç hafta daha geriye…
O zamanlar annemin karnında karanlıklar içindeydim. Sadece onun fark ettiği, onun hissettiği biriydim. Oracıkta kala kalsaydım ya da hiç çıkamasaydım, kimse önemsemeyecekti beni. Gün gelmişti. İlk cezaevinden tahliye olacaktım…
Hayata başladığım güne gidiyorum. Doğduğum gün ağzımdan çıkan ilk çığlığı hatırlayamam belki. Ama kıçıma yediğim ilk tokadı hatırlıyorum sanki. Hep acılar hatırlanırmış. Neşelerin anımsanması anlık… Şu anda yaşadığım şehirde bir günde yüzlerce, binlerce bebek doğuyor. Hepsi de bir çığlıkla karışıyorlar hayata. Hayatta yedikleri ne ilk ne de son olacak o meşhur tokatla… Daha sonra öğreniyorum o tokatın neden atıldığını... Akciğerlerimize hava dolması içinmiş. Yani dünyaya geliyorsun, hayatta kalabilmek için tokat yemen gerekiyor…
Ne kadar önemseniyordum. Bilmediğin bir yerde, tanımadığın bir kadının tanımadığı bir bebeği doğurmasını? Hayat verebilmek için acımasızca o tokadı yerleştirmesi kıçımıza… Doğduğum gün işte ben böylesine umursanan biriydim. Yanı başında annem vardı da, dünyaya ilk acemi bakışlarıma şefkatli bakışlarıyla karşılık verdi. Daha sonra Babamın geldiğini söylediler. Çünkü ona ''Nur topu gibi bir oğlun oldu'' diyorlardı. Elimden tuttular, ninni söylediler, büyüttüler, beslediler beni. Beni önemli kılan onların sevgisiydi. Beni önemseyenler, üstünde hiçbir şey olmadığı halde önemsiyordu beni. Beni sadece ben olduğum için seviyorlardı.
Bana sorulmuş olsaydı, henüz ışığı bile tanımadığım için gözlerime ihtiyacım olmadığını söylerdim. Bana sorulmuş olsaydı, ''ekmek elden su gölden'' yaşadığım yerden neden beni çıkardınız diye sorgulardım. Daha sonra hep içeri girip çıkmalarımız dünyaya gelirken ki alışkanlığımızdan kaynaklandığını çok zaman sonra öğrendim…
Daha sonra düşündüm: İki hücre halindeyken, daha nasıl olduğunu anlayamadığımız bir hızla, olağanüstü bir düzenle çoğalıp ayrışmasaydı da, anne rahminden düşüverseydim kimse fark etmeyecekti beni, kimsenin fark ettiği biri olmayacaktım. Hatta bir adım bile olmayacaktı. Daha sonra edindiğim isimlerim de hiç olmayacaktı.
Hiç doğmasaydım, şu an aranızda olmayacaktım. Ama eksikliğimi bile fark etmeyecektiniz. ‘’ Seni ne kadar özledim… ‘’ diyen bir sevdiğim de olmayacaktı…
Hayat, her şeye rağmen yaşamaya değer. Dostların ve sevdiklerinle beraber... O zaman ben iyi ki doğmuşum...
Haziranda ölmek zor derlerdi… AMA ben Haziran da doğmuşum…
İçimdeki çocuk; bozulmadan, kafese hapsedilmeden, özgür bir kişiliğin, hayal gücünün sembolü olarak kalması için uğraş veren… Kişiliğimizi özgür kılmak içimizdeki çocuğu ortaya çıkarmaktır çünkü. ‘’Hiçbir şeyin anlamını, heyecanını yitirmediği, monotonlaşmadığı kavramların içinin boşalmadığı o dönemi geri getirmektir ‘’ diyen…
Bu düşüncemi İnsan Sevgi ile besleyerek yazılar yazmayı kendime görev yükleyerek yaşayan birisiyim…
Var olan kusurlarımızı kabullendiğimizde, kendimize karşı olumsuz olma fikri de kaybolacak. Yaşadığımız anda ki durumu kabullenmek ve bunu gelecekteki bir mükemmellikle, bir gelecek idealiyle karşılaştırmamak. Nasıl olmamız gerektiğini düşünmek. Bu tür hastalığın kaynağı bu, bunu bırakmak ve tedavi etmek…
Önemli olan bu… Kendin olabilmek ve anı yaşamak...
Saygılarımla… Sevgilerimle…
Ayhan ÇAKMAK
- Akşam Olunca Yoğunlaşan DuygularımAyhan Çakmak - 17 Aralık 2022
- Eskiyen İnsanlıktır Zaman Değil Ayhan Çakmak - 14 Ağustos 2022
- Yolumuz Sevgi Yolu Ayhan Çakmak - 22 Şubat 2022
