Kimim Ben, Yoksa Ben mi? Canan Alican Tekpınar

Benden içeri ben olanlara..?

Bazıları sanıyor ki, kendimi yazıyorum.
Oysa kaç tane ben var,
bugün hangisiyim bilmiyorum ki,
kimi anlatayım?
Mesela;
Zamanım yok ama, hayallerim var hâlâ.
Yapmak isteyip yapamadıklarım,
olmak isteyip olamadıklarım.
Başlayıp bitiremediklerim,
bir türlü başlayamadıklarım.
Bilmediklerim var, hem de ne çok.
Vakit yok, öğrenemeyeceklerim.
Söylemediklerim,
hiç bir zaman söyleyemeyeceklerim.
Pişmanlıklarım var yığınla,
öfkelerim, keşkelerim, hüsranlarım.
Anladıklarım var ama daha da çok,
hiç mi hiç anlayamadıklarım.
Kırgınlıklarım var epeyce.
Ayrıca çok değil belki ama,
biliyorum, bir hayli kırdıklarım.
Suskunluklarım var
tam da konuşmak gerekirken.
Susulacak yerde ise yıkıp geçmişliklerim.
Neden bilmem,
bir türlü unutamadıklarım var.
Bir de unuttuklarım tabii,
hiç var olmamış gibi silip attıklarım.
Göremeyeceklerim var,
gördüklerimden çok artık.
Ama sevdiklerim de var,
ve sevilmişliklerim.
Mutluluklarım var, hem de nasıl.
Gizli, açık, hatırladıkça
kendimi gülümserken yakaladıklarım.
Gülmelerim var deli deli,
ama daha da güzeli, birlikte güldüklerim.
Sınava çekti hayat kaç kere.
Kimini geçtim, kiminden kaldım.
Başarılarım var herkes kadar.
Bir de çok ciddi konularda,
akıl almaz fiyaskolarım.
Kaç kişiyim bilmiyorum
bir o bir öbürü, gün gün değişiyor.
Çalışkana denk gelirse eğer,
bir iş başlamadan bitiyor.
İhmalci uyandıysa o sabah,
hiç ümit yok,
savsaklıyorum gidiyor.
Öfkeliyle tartışmayacaksın asla.
Alınganla geçmişi açmayacaksın.
Güler yüzlüyü tanıdıysan ilk,
ne mutlu, hep öyle sanacaksın.
Bakıyorum da şimdi,
kaç kişiysem de şanslıyım.
Hayat bizi hep kolladı.
Çarptı bazen yere ama, sonra tuttu kaldırdı.
Seviyor gülenleri, neşemi eksiltmedi.
Ağlasam da kimi zaman, kahkaham hiç bitmedi.

Canan Alican Tekpınar