O Tadı Unutamadım Sibel Karagöz

Hep bir özlem ana evine, sofrasına… Kısıtlı bütçe ve öğün atlama sonunda yenen yemek, damakta uzun bir müddet tadını bırakır.  Yıllar sonra bile, “o yemek gibi bir daha yemedim” dedirtir.

İlkokul üçe gidiyordum, annemi ambulansla hastaneye götürdüklerinde. Çocuk kalbimle öldü, dedim; annem öldü. Geceden beri ne gözümde yaş bitti, ne sesim duyuldu. Annem cansız bir bebek gibi ambulansa konmuş, koşturan insanlar arasında, “kenara çekil” seslerini duyuyordum. Annemin eteğine yapıştım. “Anne, anne” avazım çıktığı kadar bağırıyordum. Yıldız teyze kucağına alana kadar ter içinde kalmıştım. Başımı göğsüne koyduğumda anladım, o da ağlıyordu. Yüzüme düşüyordu, göz yaşları.

Ambulans sirenini çala çala gitti. Dövünsem de ağlasam da, gitti annem. Yıldız teyze beni kucağında sarmaladı; “ağlama, annen iyi olup gelecek, hadi kapıyı çekelim, bizim eve gidelim, iyi haberlerini bekleyelim,” dedi

Öyle başım içime düşmüş, içime içime ağlıyordum. Yıldız teyzenin evi iki sokak ötedeydi. Bir elinde ben, bir elinde iki ekmekle eve girdik. Ben bir köşeye oturdum, evde kimse yok. Okula giden iki kız, iki oğlu ile kocası Halil amca akşam gelecekler. Yıldız teyze mutfakta yemek yapıyor, ara ara da gelip bana bakıyor.

-Artık ağlama, iyi olacak annen. Seni o kadar seviyor ki, bırakıp hiç bir yere gitmez, deyip beni öpüyor. Ben o çekyatın üzerinde, ne kadar ağladım, ne kadar içime kapandımsa, uyumuşum kıvrıldığım yerde.

Gözümü açtığımda ev halkı gelmiş sessiz sessiz konuşuyorlar. Benim uyandığımı görünce, Yıldız teyze koştu.

-Ah, benim uyku perim uyanmış mı, dedi.

Öyle baktım. Nerede olduğumu ayırt etmeye çalışırken, “gel kuzum sofraya” dedi, Yıldız teyze.

Boynumu büktüm, kafamı iki yana salladım.

-Hadi, dedi. Koca gün hiç bir şey yemedin.

Oysa iki gündür bir şey yemiyordum, annem yatağa düştüğünden beri. Yemeği, acıktığımı anımsamadım.

Yıldız teyze:

-Olmaz kuzum, olmaz. Sonra ahretliğim gelince, ben ne diyeceğim? Perin istemedi, ben de zorlamadım mı? Olmaz, yemen lazım. Çok yeme, az da olsa kursağından bir şey geçsin.

Beni yer sofrasına oturttu. Tabağıma su kabağı koydu, kaşığı elime verdi.

-Hadi dedi, hadi. O tabak bitecek.

İstemeye istemeye kaşığı tabağa daldırdım ama hiç sevmediğim bir yemek. Nasıl yiyeceksem? Ben su kabağı sevmiyorum de diyemem ki.

Yıldız teyze:

-Hadi, dedi. Hindiler gibi düşünme.

El mecbur, açtım ağzımı. Bir kaşık, iki kaşık derken; tabak boşaldı.

-Bir tabak daha koyayım mı, dedi Yıldız teyze.

Aslında çok beğendim ama ben, “beğendim, bir tabak daha istiyorum” diyemem ki. Diyemedim de zaten, sofradan kalkıp çekyatın köşesine kıvrıldım.

Birkaç gün sonra annemi görmeye gittim hastaneye. Annem beni görünce yatakta doğruldu. Kocaman kollarını açtı, öyle sardı sarmaladı ki; ben bütün kırgınlığımı, korkumu o kucağın dışına bıraktım. Bir kaç gün sonra da hastaneden çıktı.

Ben hala o gün yediğim kadar güzel bir su kabağı yemedim.

Yıllar sonra annem Yıldız teyzeme söylediğinde:
-Aaa, neden söylemedin, bu kadar sene? Her yaptığımda çağırırdım seni, dedi.

Kalktı su kabağı yaptı. Keyifle kaşıkladım ama aynı değildi. O çocukken aldığım tat, bu değildi. Yapan el, yiyen el de aynı ama tat aynı değil. Belki çok aç kalmıştım belki o kadar üzüntü içinde hatırladığım tek iyi andı, o aile sofrası…

Yıldız teyzem, Halil amcam göçeli çok oldu ama o üç yaşındaki su kabağı yemeğinin tadı hala damağımda. Unutulmaz…

Sibel Karagöz

• Yazar
• Son Yazılar

SİBEL KARAGÖZ

Öğretmen bir babanın tek kızı, üç tane abinin kız kardeşi, melek annemin yavrusu olarak Bolu’nun Göynük ilçesinin köy lojmanında, sıcak bir Ağustos gününde doğmuşum.Takvimler 17 Ağustos 1973 ü gösteriyormuş, köy ebesi gelmemiş,ebem komşu teyzeler olmuş.El bebek gül bebek büyümüşüm, gerçek adımı okul sıralarında öğrendim.O zamana kadar çeşit çeşit isimle çağırılıyordum. Okul kütüphanesinde büyümüşüm,okuma yazmayı abilerimi kıskandığım için okula gitmeden öğrenmişim.İlk okuduğum kitap, Cin Ali. Sonrası geldi. Okuldakiler bitince, komşu köylerdeki okullara dadandım.Şehre gidenler, “ne istersin?” diye sorduklarında; kitap derdim, yemek içmek gibi...
Sonra, büyüdük ve orta-lise için şehre taşındık.Üniversite Seramik Bölümü, Formasyon alıp sınıf öğretmenliği, o da yetmedi maliye derken,bitirmeden bıraktım.Evlenip yurtdışına gittim, 7 sene kaldım. Bir kızım var, 18 yaşını bitiriyor. Yurda döndüm. İyi gitmeyen bir evlilik, ağır bir boşanma süreci, boşanmak istemeyen bir eşvesürekliçocuğumu görememek korkusu sonucu ilk atağımı geçirdim. MS tanısı konuldu.2014’ten beri ayakta durmak için mücadele ediyorum.
Çok defa atak geçirdim, yürüyemedim, konuşamadım, burnumdan beslendim. %80 engelli olduğum için kimse ayağa kalkabileceğime inanmıyordu.Ama yılmadım. Tekrar ayağa kalktım.
Birçok insan acıyarak bakıyordu bana; duyuyordu.Şimdi annesi var, o ölünce kim bakacak, diye...
Ailem hep destek oldu sarıp sarmaladı.
Ama acılarım içimde büyüdü, 7 senedir kızımı görmedim, sesini duyamadım...
Doktorum bir atağımda dedi ki;
-Neden içine atıyorsun?Bağır, küfret, içindekini boşalt...
Yapamam, dedim
O zaman yaz, dedi
Ne yazayım, dedim
Annem dedi ki; kızım şiir yazar.
Doktorun, evet şiir ya, paylaş,takip edeceği, dedi
Şiir yazmaya başladım, rahatlattı.
Artık tutunduğum bir dal var.
Kızıma söylemek istediklerimi şiire döktüm...
Kısa öykü denemelerim de var.

SİBEL KARAGÖZ son yazıları (Hepsini Gör)

• Adını Gece Koydum Sibel Karagöz - 1 Nisan 2022
• Kanatsız Bir Çığlık Sibel Karagöz - 13 Mart 2022
• Ben Biraz Kayıp Sibel Karagöz - 8 Mart 2022