Talan Semihat Karadağlı

Toprak Ananın bağrında
Yeşerince ağaçlar
Bayramlık gibi
Giyince dallar çiçekleri
Kuşlar yuvalandı
Şen ötüşleri ile
Doğa bayram yapıyordu.
Kalabalık konuşan adamlar
Hoyratça dalınca dağa
Koca dişli kazmalar
Bağrına atınca demir pençelerini
Koca Çınar son bir gayret
Kökleri ile sımsıkı tutundu
Toprağa
Hırlayarak boynunu vurdu testere
Gövdesi yarıldı
Düştü boylu boyunca
Bir ah duyuldu
Göz yaşları aktı toprağa
Kuşlar çığlık çığlığa ağıt yaktılar
Çiçekler hoyrat ayaklarda
Ezildi
Derelerin masmavi suları
Kıpkızıl toprağa kesti
Gökyüzü sürüp rüzgârı
Bulutlarını çekti
Toprağın bağrı çatladı
Taş gibi sessizlik
Kapladı ovayı yaylayı
Doğanın bin bir renkli korusu
Susmuştu
Hüznün sesinden başka ses duyulmaz oldu
Minik bir çocuk
Yüreğinden gülümseyerek
Bir fidan dikti
Umutla suladı
Toprak Ana fidana güç vermek için
Köklerinden sımsıkı sardı
Mavi kuşun kanadından
Bir tüy düştü
Korumak için üstünü örttü
Bir güvercin gagasında su taşıdı suladı
Yarınlara dair bir tohum boy verdi
Korkma dedi korkma
Aydınlık en karanlıktan doğar
Güneş ışıkları ile öptü
Aydınlattı sabahları

Semihat Karadağlı/29.05.2021/İzmir

Semihat Karadağlı
4

Bu yazıyı da okuyabilirsiniz

Söyleyemediklerim Hazal Kader Barın

Şiir

Bir yorum var

  1. Ne güzel anlatıyor.Karanligin en köyü olduğu an aydınlığa en yakın olduğumuz andır.Umut hep var olsun.Guzel şiiriniz için yüreğinize sağlık.

    1

Bir cevap yazın