Yolumuz Sevgi Yolu Ayhan Çakmak

Yolumuz Sevgi Yolu Korkmayız Sevgiden…

Hiçbir mevsim sonsuz değil. İnsan ömrü, hayata bırakacağımız izlerle sonsuz oysa ki… Ömrümüzün parçalarını derlemek için, biz yazalım diye, ben kendimi, insanlar kalemimi tanısın diye doğruları yazalım diye…

Ana sütüyle başlayıp tüm lezzetleri tatmadım ama. Acılar, işkenceler akraba oldu bana… Yollar yürüdüm, direnişlerde geçti en güzel yıllarım, insanları okudum… Sözcüklerden ve kalemlerden korkmamayı öğrendim…

Sorgulamaktan korkmadım… Araştırmaktan korkmadım… Okumaktan korkmadım… Yazmaktan da korkmadım… Hayallere dalmaktan, tümceler dizmekten birbiri ardına geldim bugüne…

Bir kağıda karalanmış, duvara yazılmış ya da okuduğumuz kitabın bir sayfasında denk gelir anlam yüklü bir dizi sözcükler… Okur okursun. Bir kez daha okursun…

Nasıl bir ruh ile yazıldığını çözümlemeye çalışırsın. Anlamlandırmak çok zordur bazen… Duygular yağmur olur, kar olur hepimizin üzerine yağar. Rüzgar olur hepimize dokunur. Anlam kazandığında bir yumruk gibi insanı silkeleyen bir etkisi olduğunu fark ettiğinde; kendimizden alınmış bir alıntılar görmeye başlarız. Hızla yaşanmışlıklarımız gelir bir filim şeridi gibi gözler önüne.

Büyük çizgileriyle hatırlarsın yaşanmışlıkları. Bir sürü olayların geriye dönüşünü seyreder gibi olursun. Yüreğin burkulur. Soluk soluğa kalırsın. Öğrenilmiş bir çaresizlikle nefes alamadığımızı duyumsarız. Aynaya bakarsın yüzündeki çizgilerin bir anı defteri olduğunu fark edersin…
O an ki mutsuzluklarını, çelişkilerini, karasızlıklarını ve yapılan baskıları düşünürsün. Günlük yaşamında koğuşunda bulunan sivrisineği, karasineği, bir küçük fındık faresini misafir olarak ve ne kadar güzel gördüğümüzü anımsarız. Bu karmaşık duygular içerisinde öfkenin sınırlarını ölçemez olursun. Bir kez daha o gün ki gibi acı çekersin. Bir acı eşiği vardır insanın, o acı eşiğini ölmeden, sakat kalmadan ve ruhsal bir dengesizlik yaşamadan atlattın mı yeni bir insan olur… Acılara dayanan insan olursun…

Özgürlük kimi zaman bebeğin pudra kokulu teni, kimi zaman uyandığımızda görmüş olduğumuz rüyanın tadı, kimi zaman sevildiğini ve sevdiğini hissetmek, kimi zamanda kuzine de pişen ekmek kokusudur diye düşünürsün…

Bu yazıları yazanlar; kimlerin acılarına, hüzünlerine, sıkıntılarına tanık olmuşlardır ki, böylesine etki bırakacak sözcükler dizelerini sıralaya bilmişlerdir diye düşünürsün. Bu yazılar tırnakla, kalemle, kanla, acıyla, kinle ve özgürlüğe duyulan özlemle yazılmıştır. Buruşturulup atılan bir kağıt parçası değildir..

Bir kağıt, bir kalem, bir buruşturulup atılan, bir yanmış, bir sönmüş kağıt ve devam eden hayat…
Hayata aynı açıdan bakanlar değil, aynı acıdan bakanlar birbirini anlarmış…

Dönüyorum sırtımı her şeye…
Sevgi dolu yürekleri evim bilerek,
Gerilerde kaldı geçmişim,
Geleceğimi umutlara yüklenerek…
Sevgimi hayal ederken,
Yüreğimde sen en güzel gerçeksin…
An gelir gecenin sessizliğinde,
Seninle hayallere dalarım…
Saçlarını alırım elime,
Uzaklara dalarım.
Gözlerimin derinliğinde
Saklanan yağmur bulutları…
Suskunluğumu böler,
Söker yüreğimi göğsümden…
Ağlamak gelir içimden,
Gözyaşlarım içime atarım.
Bir şarkı çıkar radyoda,
Tınısında kaybolur giderim…
Yüreğim buruk, bir yanım eksik…
Dokunur yüreğime tüm duygular,
Kimsenin hissedemediğini hissederim.
Her şeye rağmen bundan başka
Bir şey gelmiyor elimden…
Sevgiden başka…
Sevin sevebildiğiniz kadar diyebiliyorum…
Bakın nasıl da rahatlayacaksınız. Yeter ki bir kez sevmeyi deneyin. Hissedeceksiniz, nasıl da bir haz hücum edecektir tüm hücrelerinizden yüreğinize. Yeter ki bakmayın ırkına, dinine, milliyetine.
Bakmadan sevin yahu;
Diline, Dinine, Mezhebine. Türk demeden, Kürt demeden, Ermeni demeden, Rum demeden, Arap demeden, Çerkez demeden sev. Ayrım yapmadan. Ne olur bakmayın kardeşim gelmişine, geçmişine. Yeter ki bir dokunun, bir sokulun yanına, hele bir oturun sofrasına.
Yalnızca insanlığına bakın, insanlığına…
Başkasının alın terine, göz nuruna, emeğine göz koymadan; iliklerine kadar sömüreceğim demeden sevin.
Başlayın bir yerinden.
Becerebiliyorsanız, gücünüz yetiyorsa, yapabiliyorsanız; şu yuvarlak yeryüzüne milyonlarca yıl öncesinden gelmiş iseniz, yeteri kadar evrim geçirmişseniz,
Başlayın bir yerinden.
Acımak sevgi değildir, üstünlüğün kabulüdür. Hoşgörü sevgi değildir, istemediğine katlanmaktır. Bağımlılık sevgi değildir, gereksinmenin karşılanmasıdır. Sevgi değer vermesini bilmektir. Sevgi yaşama hakkını kabul etmektir. Sevgi, var olmaktan kıvanç duymaktır. Sevgi, birlikte olmaktan sevinç duymaktır. Sevgi, eşitliğin duyumsanmasıdır. Sevgi, bütün yapay ayırımların hayattan çıkarılmasıdır. Sevgi, bilinçtir. Sevgi, bir nedene dayandırılamayan duygusal bir olgudur. Tarifi olmayan bir güzelliktir. İnsanlarda duygusal olarak; müthiş bir enerji birikimi sağlar.
Kaç dil bildiğin önemli değil, gönül dili bilmektir insanı önemli kılan…

Sevgi, insan olmaktır…

Yaşamın cefasını acısını çekenlere, yüreklere sevginin hazını verenlere, gülün dikenine katlananlara, yolumuz sevgi yolu, gönlümüz muhabbet dolu diyenlere selam olsun…

Ayhan Çakmak’tan AKŞAM OLUNCA YOĞUNLAŞAN DUYGULARIM yazısını okumak için tıklayınız.

• Yazar
• Son Yazılar

Ayhan Çakmak

Ayhan ÇAKMAK Özgeçmişi…
1.6.1957 Tarsus Doğumluyum. Adana Eğitim Enstitüsü FKB bölümü mezunuyum… Evli… İki Oğul Babasıyım…
Doğduğum günden biraz daha geriye gidiyorum. Bir kaç hafta daha geriye…
O zamanlar annemin karnında karanlıklar içindeydim. Sadece onun fark ettiği, onun hissettiği biriydim. Oracıkta kala kalsaydım ya da hiç çıkamasaydım, kimse önemsemeyecekti beni. Gün gelmişti. İlk cezaevinden tahliye olacaktım…
Hayata başladığım güne gidiyorum. Doğduğum gün ağzımdan çıkan ilk çığlığı hatırlayamam belki. Ama kıçıma yediğim ilk tokadı hatırlıyorum sanki. Hep acılar hatırlanırmış. Neşelerin anımsanması anlık… Şu anda yaşadığım şehirde bir günde yüzlerce, binlerce bebek doğuyor. Hepsi de bir çığlıkla karışıyorlar hayata. Hayatta yedikleri ne ilk ne de son olacak o meşhur tokatla… Daha sonra öğreniyorum o tokatın neden atıldığını... Akciğerlerimize hava dolması içinmiş. Yani dünyaya geliyorsun, hayatta kalabilmek için tokat yemen gerekiyor…
Ne kadar önemseniyordum. Bilmediğin bir yerde, tanımadığın bir kadının tanımadığı bir bebeği doğurmasını? Hayat verebilmek için acımasızca o tokadı yerleştirmesi kıçımıza… Doğduğum gün işte ben böylesine umursanan biriydim. Yanı başında annem vardı da, dünyaya ilk acemi bakışlarıma şefkatli bakışlarıyla karşılık verdi. Daha sonra Babamın geldiğini söylediler. Çünkü ona ''Nur topu gibi bir oğlun oldu'' diyorlardı. Elimden tuttular, ninni söylediler, büyüttüler, beslediler beni. Beni önemli kılan onların sevgisiydi. Beni önemseyenler, üstünde hiçbir şey olmadığı halde önemsiyordu beni. Beni sadece ben olduğum için seviyorlardı.
Bana sorulmuş olsaydı, henüz ışığı bile tanımadığım için gözlerime ihtiyacım olmadığını söylerdim. Bana sorulmuş olsaydı, ''ekmek elden su gölden'' yaşadığım yerden neden beni çıkardınız diye sorgulardım. Daha sonra hep içeri girip çıkmalarımız dünyaya gelirken ki alışkanlığımızdan kaynaklandığını çok zaman sonra öğrendim…
Daha sonra düşündüm: İki hücre halindeyken, daha nasıl olduğunu anlayamadığımız bir hızla, olağanüstü bir düzenle çoğalıp ayrışmasaydı da, anne rahminden düşüverseydim kimse fark etmeyecekti beni, kimsenin fark ettiği biri olmayacaktım. Hatta bir adım bile olmayacaktı. Daha sonra edindiğim isimlerim de hiç olmayacaktı.
Hiç doğmasaydım, şu an aranızda olmayacaktım. Ama eksikliğimi bile fark etmeyecektiniz. ‘’ Seni ne kadar özledim… ‘’ diyen bir sevdiğim de olmayacaktı…
Hayat, her şeye rağmen yaşamaya değer. Dostların ve sevdiklerinle beraber... O zaman ben iyi ki doğmuşum...
Haziranda ölmek zor derlerdi… AMA ben Haziran da doğmuşum…
İçimdeki çocuk; bozulmadan, kafese hapsedilmeden, özgür bir kişiliğin, hayal gücünün sembolü olarak kalması için uğraş veren… Kişiliğimizi özgür kılmak içimizdeki çocuğu ortaya çıkarmaktır çünkü. ‘’Hiçbir şeyin anlamını, heyecanını yitirmediği, monotonlaşmadığı kavramların içinin boşalmadığı o dönemi geri getirmektir ‘’ diyen…
Bu düşüncemi İnsan Sevgi ile besleyerek yazılar yazmayı kendime görev yükleyerek yaşayan birisiyim…
Var olan kusurlarımızı kabullendiğimizde, kendimize karşı olumsuz olma fikri de kaybolacak. Yaşadığımız anda ki durumu kabullenmek ve bunu gelecekteki bir mükemmellikle, bir gelecek idealiyle karşılaştırmamak. Nasıl olmamız gerektiğini düşünmek. Bu tür hastalığın kaynağı bu, bunu bırakmak ve tedavi etmek…
Önemli olan bu… Kendin olabilmek ve anı yaşamak...
Saygılarımla… Sevgilerimle…

Ayhan ÇAKMAK

Ayhan Çakmak son yazıları (Hepsini Gör)

• Akşam Olunca Yoğunlaşan DuygularımAyhan Çakmak - 17 Aralık 2022
• Eskiyen İnsanlıktır Zaman Değil Ayhan Çakmak - 14 Ağustos 2022
• Yolumuz Sevgi Yolu Ayhan Çakmak - 22 Şubat 2022